Elk voordeel heeft zijn nadeel!?

Elk nadeel heeft zijn voordeel!?

Mijn laatste weblog heeft bezorgdheid gewekt onder betrokkenen. Schijnbaar kwam ik hulpeloos over. Misschien door het woord ‘help’ dat groot en nadrukkelijk was neergezet of door mijn angstaanjagende psychoanalyse. Laat ik zeggen; het ging slechts om een dip van normaal formaat. Gewoon te bestellen bij iedere plaatselijke boekhandel. In Nederland hield ik geen ‘chantalleke.waarbenjij.nu’ bij maar ook in de Hollandse glorie had ik mindere momenten. Zoals een ieder die leeft!

Mijn leven is niet veel veranderd; druk bezig met werken, vrienden mobiliseren en eten. De serieuze periode, die ik voorspeld had, bevind zich nog in zijn voorstadium. Ik zou het kunnen wijten aan jullie want er wordt niet achter mijn broekjurk aangezeten. Maar dat vind ik een makkelijke oplossing. De echte reden is dat ik te lui/moe/verzadigd ben na werk. Kijk, dat ik tijd heb voor een goede film, vrinden opzoeken, een boek lezen ontkracht dit niet. Sterker nog, dit bevestigt het eerder. Na werk wil ik vrij zijn! Maar het einde van mijn loopbaan is in zicht. Ik heb namelijk te horen gekregen dat eind augustus mijn werk stopt bij de belezen bruin-oranje uil. Er werden mij twee andere banen aangeboden maar ik gun ze iemand anders van harte. Wat niet wil zeggen dat ze onaantrekkelijk blijven als ik moeilijk kom te zitten maar nu voelt het goed daar te stoppen. Ik heb door de uil de tijd gekregen om mij te settelen en een beeld te vormen van mijn mogelijkheden. Daar moet ik iets mee gaan doen! Ik kan dat alleen onder druk en zonder baan kom ik tegemoet aan die voorwaarde.
Ter voorbereiding op deze tijd ben ik een sollicitatiegesprek aangegaan voor thuisbegeleider. Ik zeg; zandzakken voor de deur en gordels om voor het volgende:
De sollicitatie werd mij in de schoot geworpen. Ik ontving een mail met de vraag of ik interesse had in een baan als thuisbegeleider (zij hadden reeds een open sollicitatie van ±9 maanden geleden). Ik zag het als een Godsgeschenk! Ik heb de mensen direct terug gemaild en met enthousiaste woorden duidelijk gemaakt interesse te hebben. Vervolgens op werk uren opgenomen om het sollicitatiegesprek aan te gaan. Ik zou daarvoor naar Evergem moeten. Een lief klein (rot) gehucht vlakbij Gent. Ik was voornemens op de fiets te gaan ookal adviseerde men anders. Ik ben graag eigen baas en van een aardige collega heb ik uitgelegd gekregen hoe te fietsen. Het zou te doen zijn in ± 35 minuten. De nacht voor ‘de dag’ sliep ik slecht. Ik was te laat gaan slapen en ik voelde mij nerveus toen ik eindelijk onder mijn muskietennet (geen overbodige luxe) lag. De volgende ochtend vertrek ik te laat van huis en kom ik tot de ontdekking dat mijn fiets uit solidariteit zijn banden had laten leeglopen. Bon, dat belooft wat! Ik bel naar werk om dit te melden. Gelukkig mag ik een fiets lenen van collega Jan. De tijd verstrijkt en de klok slaat 1300 uur. Ik heb een uur de tijd om op de plek van bestemming te komen. Met een zelfgemaakte plattegrond op zak en in leuke outfit stap ik op de fiets. Het waait behoorlijk maar ik ben wat gewend als Zeeuwse. De reis lijkt vlekkeloos te verlopen, ik ben tevreden. Op een cruciaal punt vraag ik aan een vrouwelijke pasant of ik de juiste kant op ga. Zij zegt te werken waar ik naartoe moet en wijst mij een andere richting die ik van plan was op te gaan. Tevens verteld ze dat ik een veerpond zal moeten nemen (maar 8 minutekes wachten als je het kreng mist). Op mijn huid ontstaan spontaan bulten en mijn linkerooglid trekt zich willekeurig samen. Mijn lichaamstemperatuur stijgt en mijn leven flits aan mij voorbij! Ik zeg de vrouw liever mijn eigen richting op te gaan. Ze wenst mij succes…Na een kwartier fietsen zie ik tot mijn grote verbazing/schrik dat ik straten begin te herkennen. Waar ken ik deze gebouwen ook weer van…….het zal vast een grapje zijn. Ik kan niet terug in Gent zijn. Laten we voor de zekerheid eens een mannelijke pasant op fiets de weg vragen. “Meisje moet je in Evergem zijn? Dan zit je helemaal verkeerd Tja dan peins ik dat je nog zeker een kilometer of tien moet fietsen als het niet meer is. Je moet helemaal terug fietsen en dan …zus en zo en zus en zo…”
Mijn bulten hebben inmiddels een verblijfsvergunning verkregen en mijn ogen maken de raarste bewegingen. Wat zal ik doen?; op de grond vallen en blijven liggen tot iemand zich afvraagt wat een skelet midden op straat doet of mezelf manen in een euforische toestand waarin niks mij teveel is. Ik besluit het laatste, optimist als ik ben!
Ik fiets vastberaden terug en bel op om te zeggen dat ik 1500 uur niet ga redden. Van mijn kant veel ruis door de harde wind aan de andere kant een rustige begripvolle stem die mij verteld dat ik het op mijn gemak mag doen . Van gemak is geen sprake maar ben blij te horen dat er nog communicatie mogelijk is. Na twee bruggen, vele industrieterreinen, windkracht 8, onduidelijke wegwijzers en een uitgeput lichaam (wat sinds de ochtend op 1 kiwi en 1 glas water leeft) kom ik aan op de Langerbruggestraat 63. Met poriën zo groot dat je er potloden in kunt zetten en een adem om direct van dood te vallen zit ik in de wachtruimte. Voor het gesprek dien ik formulieren in te vullen. Dan het gesprek met reële vragen en van mij kant reële antwoorden. Helaas is een rijbewijs vereist en men vraagt mij of ik hier de noodzaak van inzie. Terugdenkend aan mijn heenreis kan ik alleen maar de noodzaak hiervan bevestigen. Als ik de beste kandidaat ben zullen ze mij aannemen als ik direct begin met lessen. Kleine kans maar wie weet (naïeveling)! Over twee weken de uitslag…

Inmiddels ben ik weer (tweede maal) gespot in het Gelderse. Ik moest bankzaken regelen en heb dit gekoppeld aan andere activiteiten. Het bezoeken van mijn oppaskinderen, het lastig vallen van Ruud en het helpen als vrijwilliger bij een festival in Vierlingsbeek.
Het weerzien van ‘mijn’ kinderen vond ik ‘vree wijs’ (Belgische variant op keigaaf)! Ik vond het super om Melanie en Kimberley terug te zien! Andersom was dit ook het geval. Ik had hun verhalen gemist en de manier waarop zij mij doen voelen; goed!
Mijn andere kids Fenne en Jorrit waren een stuk gegroeid en herkende mij gelukkig. Jorrit kwam na een tijdje als vanouds op mij af lopen om te vragen iets open te maken.
Later op de dag heb ik samen met Ruud geprobeerd te zwemmen in een zwembad (niet de Waal) maar we hadden de verkeerde trein gepakt op weg er naartoe. De aanhouder wint en uiteindelijk heb ik drie kwartier lang de kinderen in het wedstrijdbad geïmponeerd met mijn steeds slechter wordende conditie. Eerder op het station wachtte mij een grote verassing; de grote vriendelijke reus genaamd Gouwe stond geheel onverwacht voor mij neus! Alsof het zo had moeten zijn! Ik heb een ouderwetse knuffel gekregen! (Thanks! Hoop je nog een keer langer te ontmoeten!)
Het weekend erop was ik wederom in Nederland in het plaatje Huissen. Ik heb daar de groep van de studentenkerk weer gezien en met hen het weekend doorgebracht ik een mooi Dominicanen klooster. Of in ieder geval in een huisje er vlak naast. Het was leuk en gezellig, maar de survival op het laatst door een achteraf bezien ‘gevaarlijk’ gebied was de max!

Op het moment zit ik in mijn woonkamer met de ramen open te kijken naar de Gentse feesten. Mensen hebben mij gewaarschuwd voor dit festijn en 1 van de grootste stadsfeesten van de wereld (vorig jaar 2 miljoen bezoekers).
Ik heb mezelf wassen oordopjes cadeau gedaan en twee crisis(slaap)plekken geregeld. Tot nog toe goed geslapen maar dat kan beginnergeluk zijn.
Gent blijkt toch de place to be. Afgelopen maandag de Tour de France en nu tien dagen ongekend vertier!

Tot slot: Ruud, Marleen en Bastiaan bedankt voor mijn ontgroening! Ik kan nu zeggen de Tour de France te hebben meegemaakt (voor 99,9 procent bestaande uit een carnavalsoptocht en 0,1 procent renners die voorbij flitsten). Niemand neemt het moment met Tom Boonen af die mijn kant op kwam na de finish….elk nadeel heeft zijn voordeel!!! :-)

Liefs