Bloody Sunday
Door: Chantal
Blijf op de hoogte en volg Chantal
10 Juni 2007 | België, Gent
GEGROET!!!!!!!!
Ik kan zaken redelijk goed van een afstand analyseren maar als ik ‘de zaken’ zelf onderga vind ik het moeilijk ze te koppelen met mijn eerdere bevindingen . Zo heb ik aan belangstellende (en dat waren/zijn er veel op dit gebied) uitgelegd dat de reden dat ik naar België vertrek te maken heeft met verschillende zaken waaronder behoefte aan een andere cultuur/mentaliteit. Daarbij melde ik dat ik mij kon voorstellen dat de dingen die mij aantrekken aan België op een zeker moment kunnen tegenstaan als de andere kant van de medaille zich toont. Ik sloot af met te zeggen dat ik mezelf op zijn minst een jaar de tijd moet geven om iets te mogen en kunnen zeggen omtrent vestiging voor langere termijn.
Toch, ondanks deze ”helderziendheid”, ben ik mijn gevoel daarmee nog niet meester op het moment van het daadwerkelijk ondergaan; toen een Vlaamse klant mij vroeg waarom ik naar België was verhuisd en hij niet begreep waarom en ik die dag geruime tijd chagrijnige introverte zacht pratende of niet sprekende maar van alles denkende mensen aan de kassa had gehad wilde ik schreeuwen HET IS EEN FOUT….IK WEET OOK NIET WAT IK HIER DOE!!!!....HELP!!! help (Maar goed, je houdt je toch in want je bent in België.)
Ik schrik op zo’n moment van mijn gevoelens en ben dan bang dat ik deze zal blijven houden. Het liefst wil ik op zo’n moment meer zekerheid en duidelijkheid maar die heb je niet zomaar….zeker niet in deze barre tijden…(jaja!). Die moet je verdorie verdienen en zo hard heb ik hier nog niet gewerkt….(alhoewel!)
Dus lieve mensen integreren blijkt toch in stappen te gaan. Maar dat ik een paar dagen na dit accident een pot bier zit te drinken met de inheemse bevolking wil zeggen dat ik de integratieprocedure goed aan het doorlopen ben!
De tijd van serieuze sollicitatiepogingen is aangebroken. Ik heb een termijn gesteld waarbinnen ik een andere baan moet hebben gevonden. Ik krijg tot september de tijd om iets anders te zoeken. Ik hoop dat ik mezelf flink achter de broek, of in deze tijd zomerjurk, aanzit want mijn buurvrouw doet het niet voor mij. Als je geld verdient word je luier en praktisch gezien heb je minder tijd om instellingen te terroriseren. Dat mag echter geen reden zijn om niet aan een job te geraken. Mocht er iemand onder jullie zijn die de behoefte voelt mij achter de vodden te zitten; voel je welkom het scheelt mij weer wat zelfbeloningssystemen te bedenken! (Ik sta ook open voor tips over eventuele studies die ik zou kunnen gaan volgen.)
Op theatergebied ga ik vooruit dat wil zeggen dat ik een plek heb gevonden waar ik waarschijnlijk mijn Shakespeare talenten kwijt kan. Het zal in het begin meer organisatorisch werk zijn (voor de theatergroep) maar men beloofd meer. Ik ben benieuwd en zal het melden wanneer ik op de planken sta!
Het weekend Nijmegen (van een maand geleden) is erg goed bevallen. Wat niet maakt dat ik ernaar terug zou willen maar het tof vond om mijn gabbers eens terug te zien. Ik heb verschillende mensen niet kunnen zien en de rest maar even. Dat is jammer maar aan de andere kant wees blij dat niet iedereen in Nijmegen moet bijkomen. Ik ben voor een laag ziekteverzuim en wil daar ook naar handelen…(bla bla bla).
(Graag had ik mijn oppaskinderen Melanie en Kimbeley gezien maar dat paste volgens mijn manager (ik) niet in de planning. De volgende keer??!!!)
De bruiloft van Lotte, waarvoor ik was gekomen, was mooi in de zin van; mooie ceremonie, mooie locatie, lekkere hapjes en niet te vergeten mooie bruid en bruidegom !!!
Omdat ik weinig tijd in Gent had gehad om grootse plannen te bedenken voor de bruiloft was ik van plan Myrthe en Karen te helpen met het ‘romantisch’ maken van het huis tijdens onze pauze. Op de locatie aangekomen bleek dat de meningen uiteen liepen betreft het ‘mooi’ maken. Karen was van plan 5 kilo (eerder meer dan minder) in het huis te deponeren. Myrthe daarentegen had rozenblaadjes en slingers mee genomen. Dat maakte het voor beide partijen moeilijk te genieten van de actie. Karen probeerde ons te overtuigen dat het een traditie is om de bruid en de bruidegom te pesten. En dat zij nog de mildste vorm had gekozen. Wij keken met ontzetting naar de zak rijst die onder de lakens van het gelukkige paar verdween maar door onze uitdrukkingen ging Karen zich steeds ongemakkelijker voelen…..maar goed wij ook! (Eerlijk toegeven; ik heb de badkamer onder handen genomen maar daar kan je de rijst makkelijker opzuigen… toch?!) Leukste was dat aan de opa van de familie beloofd was dat hij van het huis gebruik mocht maken als hij zich te moe zou voelen. Gelukkig dat de beste man, gesterkt door wat alcohol wellicht, de avond op het feest heeft volgehouden. Niet dat Lotte en Martijn het schoonste stel zijn dat ik ken, verre van zelfs, maar ik denk dat 3 kilo rijst, verspreid door de living, toch een schok geeft. En het hart van een man van aanzienbare leeftijd is niet zo sterk als dat van een jonge leeuw. Gelukkig was Lotte verder op de hoogte van de mogelijke plannen van Karen en zijn wij als schijnheilige er goed vanaf gekomen maar als Karen slim is gaat ze zelf voorlopig niet trouwen en anders bedachtzaam moeten zijn met het uitwisselen van sleutels! (Haal maar even adem want het was een lange zin…ook voor mijn doen.)
Ten slotte ga ik afsluiten met een opvallend gegeven van de Vlaamse cultuur. De druk die wordt gecreëerd op de (meeste) scholen en in (meeste) gezinnen om ‘goed’ te zijn op school maakt dat kinderen hier vaker last hebben van perfectionisme (strebertjesgedrag) of juist afhakers worden omdat ze studiewijze niet aankunnen. Het zelfmoordpercentage onder studenten is hier dan ook hoger dan in Nederland. Ik vind dat, als pedagoog maar vooral als mens, betreurenswaardig en ik hoop dat men dat gaat veranderen nu dat ik hier woon als Nederlander!
Ik wens jullie allen weer het beste en tot de volgende,
Liefs
Chantal
ps Mijn buren hebben hun internetsysteem beveiligd wat maakt dat het met mijn internetsysteem is gedaan. Surfen op hun kosten zit er niet meer in zo ook de aandacht die ik jullie gaf. Ik zal proberen emailtjes bij te houden maar het wordt moeilijker. Jullie zijn gewaarschuwd.
Ik kan zaken redelijk goed van een afstand analyseren maar als ik ‘de zaken’ zelf onderga vind ik het moeilijk ze te koppelen met mijn eerdere bevindingen . Zo heb ik aan belangstellende (en dat waren/zijn er veel op dit gebied) uitgelegd dat de reden dat ik naar België vertrek te maken heeft met verschillende zaken waaronder behoefte aan een andere cultuur/mentaliteit. Daarbij melde ik dat ik mij kon voorstellen dat de dingen die mij aantrekken aan België op een zeker moment kunnen tegenstaan als de andere kant van de medaille zich toont. Ik sloot af met te zeggen dat ik mezelf op zijn minst een jaar de tijd moet geven om iets te mogen en kunnen zeggen omtrent vestiging voor langere termijn.
Toch, ondanks deze ”helderziendheid”, ben ik mijn gevoel daarmee nog niet meester op het moment van het daadwerkelijk ondergaan; toen een Vlaamse klant mij vroeg waarom ik naar België was verhuisd en hij niet begreep waarom en ik die dag geruime tijd chagrijnige introverte zacht pratende of niet sprekende maar van alles denkende mensen aan de kassa had gehad wilde ik schreeuwen HET IS EEN FOUT….IK WEET OOK NIET WAT IK HIER DOE!!!!....HELP!!! help (Maar goed, je houdt je toch in want je bent in België.)
Ik schrik op zo’n moment van mijn gevoelens en ben dan bang dat ik deze zal blijven houden. Het liefst wil ik op zo’n moment meer zekerheid en duidelijkheid maar die heb je niet zomaar….zeker niet in deze barre tijden…(jaja!). Die moet je verdorie verdienen en zo hard heb ik hier nog niet gewerkt….(alhoewel!)
Dus lieve mensen integreren blijkt toch in stappen te gaan. Maar dat ik een paar dagen na dit accident een pot bier zit te drinken met de inheemse bevolking wil zeggen dat ik de integratieprocedure goed aan het doorlopen ben!
De tijd van serieuze sollicitatiepogingen is aangebroken. Ik heb een termijn gesteld waarbinnen ik een andere baan moet hebben gevonden. Ik krijg tot september de tijd om iets anders te zoeken. Ik hoop dat ik mezelf flink achter de broek, of in deze tijd zomerjurk, aanzit want mijn buurvrouw doet het niet voor mij. Als je geld verdient word je luier en praktisch gezien heb je minder tijd om instellingen te terroriseren. Dat mag echter geen reden zijn om niet aan een job te geraken. Mocht er iemand onder jullie zijn die de behoefte voelt mij achter de vodden te zitten; voel je welkom het scheelt mij weer wat zelfbeloningssystemen te bedenken! (Ik sta ook open voor tips over eventuele studies die ik zou kunnen gaan volgen.)
Op theatergebied ga ik vooruit dat wil zeggen dat ik een plek heb gevonden waar ik waarschijnlijk mijn Shakespeare talenten kwijt kan. Het zal in het begin meer organisatorisch werk zijn (voor de theatergroep) maar men beloofd meer. Ik ben benieuwd en zal het melden wanneer ik op de planken sta!
Het weekend Nijmegen (van een maand geleden) is erg goed bevallen. Wat niet maakt dat ik ernaar terug zou willen maar het tof vond om mijn gabbers eens terug te zien. Ik heb verschillende mensen niet kunnen zien en de rest maar even. Dat is jammer maar aan de andere kant wees blij dat niet iedereen in Nijmegen moet bijkomen. Ik ben voor een laag ziekteverzuim en wil daar ook naar handelen…(bla bla bla).
(Graag had ik mijn oppaskinderen Melanie en Kimbeley gezien maar dat paste volgens mijn manager (ik) niet in de planning. De volgende keer??!!!)
De bruiloft van Lotte, waarvoor ik was gekomen, was mooi in de zin van; mooie ceremonie, mooie locatie, lekkere hapjes en niet te vergeten mooie bruid en bruidegom !!!
Omdat ik weinig tijd in Gent had gehad om grootse plannen te bedenken voor de bruiloft was ik van plan Myrthe en Karen te helpen met het ‘romantisch’ maken van het huis tijdens onze pauze. Op de locatie aangekomen bleek dat de meningen uiteen liepen betreft het ‘mooi’ maken. Karen was van plan 5 kilo (eerder meer dan minder) in het huis te deponeren. Myrthe daarentegen had rozenblaadjes en slingers mee genomen. Dat maakte het voor beide partijen moeilijk te genieten van de actie. Karen probeerde ons te overtuigen dat het een traditie is om de bruid en de bruidegom te pesten. En dat zij nog de mildste vorm had gekozen. Wij keken met ontzetting naar de zak rijst die onder de lakens van het gelukkige paar verdween maar door onze uitdrukkingen ging Karen zich steeds ongemakkelijker voelen…..maar goed wij ook! (Eerlijk toegeven; ik heb de badkamer onder handen genomen maar daar kan je de rijst makkelijker opzuigen… toch?!) Leukste was dat aan de opa van de familie beloofd was dat hij van het huis gebruik mocht maken als hij zich te moe zou voelen. Gelukkig dat de beste man, gesterkt door wat alcohol wellicht, de avond op het feest heeft volgehouden. Niet dat Lotte en Martijn het schoonste stel zijn dat ik ken, verre van zelfs, maar ik denk dat 3 kilo rijst, verspreid door de living, toch een schok geeft. En het hart van een man van aanzienbare leeftijd is niet zo sterk als dat van een jonge leeuw. Gelukkig was Lotte verder op de hoogte van de mogelijke plannen van Karen en zijn wij als schijnheilige er goed vanaf gekomen maar als Karen slim is gaat ze zelf voorlopig niet trouwen en anders bedachtzaam moeten zijn met het uitwisselen van sleutels! (Haal maar even adem want het was een lange zin…ook voor mijn doen.)
Ten slotte ga ik afsluiten met een opvallend gegeven van de Vlaamse cultuur. De druk die wordt gecreëerd op de (meeste) scholen en in (meeste) gezinnen om ‘goed’ te zijn op school maakt dat kinderen hier vaker last hebben van perfectionisme (strebertjesgedrag) of juist afhakers worden omdat ze studiewijze niet aankunnen. Het zelfmoordpercentage onder studenten is hier dan ook hoger dan in Nederland. Ik vind dat, als pedagoog maar vooral als mens, betreurenswaardig en ik hoop dat men dat gaat veranderen nu dat ik hier woon als Nederlander!
Ik wens jullie allen weer het beste en tot de volgende,
Liefs
Chantal
ps Mijn buren hebben hun internetsysteem beveiligd wat maakt dat het met mijn internetsysteem is gedaan. Surfen op hun kosten zit er niet meer in zo ook de aandacht die ik jullie gaf. Ik zal proberen emailtjes bij te houden maar het wordt moeilijker. Jullie zijn gewaarschuwd.
-
11 Juni 2007 - 08:37
Mandy:
Ha Chantal,
Leuk weer eens wat te horen!! Het gaat je daar nog steeds goed af hoor ik en je verhalen zijn nog steeds leuk om te lezen! Ik wil nog steeds een keer langskomen maar moet maar ff kijken hoe en wat....
Veel succes en plezier daar!!
Liefs Mandy -
11 Juni 2007 - 12:29
Annelies:
Hoi Chantal
Tjonge zeg. Weer een heel epistel.
Hardstikke fijn zo uitgebreid van je te horen.
Mocht je het af en toe toch niet kunnen uithouden in dat gekke Belgie, kom dan maar gewoon naar de Achterhoek
Groetjes
Annelies en de rest van je pleegfamilie -
11 Juni 2007 - 14:00
Karen:
Hey Chantal,
Hartelijk bedankt dat ik zo'n ruimte mag innemen in jouw essay. Zo blijft ook mijn bezoekje aan Nijmegen niet onopgemerkt! Wat niet wegneemt dat ik graag even recht zet dat ook de vele hartjesslingers en hartjesbalonnen van mijn hand waren. Van Myrthe waren idd wel de rozenblaadjes.
Tot de volgende bruiloft!! En ik op mijn beurt.. laat me graag verrassen!
Liefs, Karen -
11 Juni 2007 - 14:03
Karen (vervolg):
O ja... het gaat niet om 'het pesten van het huwelijkspaar'. Rijst staat voor vruchtbaarheid. In dit geval leek me dit erg toepasselijk... Bij jouw bruiloft zal ik de rijst daarom ook achterwege laten ;). -
18 Juni 2007 - 19:44
Raymond S:
Tja... inburgeren gaat met de nodige horten en stoten. Zolang Belgen (en andere buitenlanders voor ons dan) weten dat je weer terug naar je eigen land gaat dan is er niets aan de hand. Op het moment dat je laat blijken dat je affectie verder gaat dan een week of 2 dan zul je orkanen moeten doorstaan. En dit kunnen orkanen zijn in de vorm van vragen of orkanen in de vorm van vragende ogen die je besluiten niet kunnen begrijpen. Hoe emotioneel je hier ook van kunt worden ga niet in de verdediging. Je bent te gast (in hun ogen). En op het moment dat je geaccepteerd bent heb je al behoorlijk wat energie verloren aan overloze discussies omtrent je besluitvorming. Dus niet doen! En gewoon daarblijven, doorbijten en doorgaan. Komt allemaal goed. Over 5 jaar weet je niet beter. En 1 jaar??? Is dat realistisch! Voor Belgie wellicht wel.
Kan een uiting van vruchtbaarheid niet in een grotere korrel gegoten worden?
Neem pasta zou ik zeggen....
greetz,
Ray
-
21 Juni 2007 - 17:04
Froukien:
even een (ongewone) poging om je op deze manier snel te bereiken. Weet je al hoe laat je morgen naar het weekend in Huissen komt?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
