Het begin van het einde

Mijn vrije tijd kom ik in ieder geval door, vandaar dat dit bericht eerder een teken van leven is geworden.

Ja, ik leef en dat gaat mij best redelijk af;
Ik ben nog altijd het gezicht van de Standaard aan de Kouter, eet nog vrij vaak een mueslibol, rij nog steeds met mijn fiets langs het tramspoor, ga regelmatig op café, kan het goed vinden met mijn collega’s en ga veel met Jeroen (Nederlander), Anna (Spaanse), Tessa (Nederlander) en Tilly (Belg) om (nationaliteiten te over). Sport schiet er de laatste tijd bij in maar ik maak het ruimschoots goed met mijn vele fietstochten door de stad. Heb inmiddels een substituut gevonden voor de studentenkerk in Nijmegen (hoewel een plek vinden die zoveel interessante dingen organiseert en je de ruimte geeft geloof op je eigen manier te benaderen iets anders is). En in Brussel hebben ze eindelijk de behoefte gehad mijn diploma gelijkwaardig te stellen (wat gelijkwaardig heet want het is gelijk gesteld aan een opleiding van drie jaar en ik tel er bij mij vier).
Maar alles bij elkaar is het bizar om te zeggen dat ik hier net drie maanden woon. Het voelt als...veel langer. Hoewel voor de mensen in Nijmegen waarschijnlijk niet lang genoeg om het trauma “Chantal” een plek te hebben kunnen geven. Toch kan ik deze mensen blij mededelen dat er zeer binnenkort een bezoek aan zit te komen want Lotte gaat trouwen!!! Aangezien zij een vriendin is van het eerste studiejaar van Pedagogiek en vanaf die tijd trouw mijn rare vragen aanhoort vind ik een reis naar Nijmegen op zijn plaats. Dat betekent dus zandzakken voor de deur want je kunt vanaf aanstaande zaterdag een bezoek van mij verwachten. Ik ben lijsten aan het opstellen en zal systematisch te werk gaan. Ik duld geen “ik heb geen tijd” of “het komt even niet zo goed uit”. Het beste wat je kunt doen om aan mij te ontsnappen is emigreren naar België….ha!

Eens graven in mijn ikea-handige-opbergboxen of ik nog interessante gebeurtenissen kan vinden om te beschrijven…

-Ik heb een afspraak met de bakker van de mueslibollen gehad, hij wilde mij iets vertellen. Ik was zeer benieuwd. Een huwelijksaanzoek kon het niet zijn aangezien hij drie kinderen heeft en daardoor ook een vrouw (hihi). Ik persoonlijk dacht dat het met mijn mueslibol-verslaving van doen zou hebben en zijn zorgen daar omtrent. Of misschien juist de vraag of ik het gezicht wilde worden van de verslavende gevallen. Maar net als met cadeautjes raden voor je verjaardag had ik het totaal mis. Hij dacht dat ik werkte voor de krant de Standaard en had een jongen in zijn zaak gehad die iets met journalistiek wilde gaan doen. Ik vond het een vaag verhaal omdat de jongen geen studie in die richting had gedaan en inmiddels 24 jaar was. Maar enfin ik heb hem moeten doorverwijzen naar mijn huisgenote die van dat laken een pak heeft.

-Ik heb als nog-steeds- naïeveling een jongen die de weg kwijt is na een gaaf gesprek mijn telefoonnummer gegeven. Hij vroeg mij of hij impulsief smsjes mocht zenden en ik vertelde dat ik dit goed vond als hij niks terug verwachtte. Ik was er niet vanuit gegaan dat die impulsiviteit om het kwartier kwam en heb inmiddels tegen de 40 smsjes gekregen.(Ooit zal ik leren mijn Amelie Poulain gedragingen te minderen!)

-Ik heb leuke bezoekjes gehad van vriendinnen. Lotte, Annick, Marleen en Mariekje thanks voor jullie gezelligheid!!!

In het bijzonder wil in mijn nichtje bedanken voor haar bezoek en de aanwezigheid van (nieuwe) woorden in haar communicatie. Het echtpaar wat ze meerdere malen “eet smakelijk wenste” had dan misschien wat moeite met deze ontwikkeling maar je blijft nog steeds mijn liefste!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik laat jullie en mijzelf en de volgende zal weer vanouds niet weg te werken zijn!

Dikke kus

ps Marieke en Lotte het spijt mij dat er geen bewijzen zijn van jullie komst de volgende keer zal ik mijn kodakske volschieten met schone plaatjes van jullie!